Autori pokušavaju identificirati spoznajnu osnovicu socijalnog rada. Čini je široko područje teorije i činjenica, znanja i vještina potrebnih za učinkovitu praksu. Pri tome se naglašava generički proces rješavanja problema kao vodeća paradigma u teorijskom i praktičnom socijalnom radu. Međutim, najveći problemi koji se u svezi s time pojavljuju jesu: 1. Primarna znanja i stečena iskustva profesije socijalnog rada izvedena su iz beskrajnog opsega ljudskih problema koji su u kumulativnom porastu; 2. Spoznaje potrebne za mnoge aktivnosti u okviru „problem-solving“ pristupa jednim su dijelom prirođene socijalnom radu, dok su drugim dijelom preuzete iz srodnih disciplina; 3. Relevantne spoznaje stalno se mijenjaju i rapidno napreduju; 4. Profesionalni socijalni radnici angažirani su na mnogostrukim društvenim funkcijama tako da nije sasvim jasno za što sve socijalni radnik treba biti stručnjak. Na temelju podrobne analize autori zaključuju da je jedan od glavnih problema ove specifične profesije u tome što ne postoji način da se obilje spoznaja koje dolaze iz drugih disciplina poveže u jednu suvislu teorijsku osnovicu. Stoga se socijalni rad današnjice nalazi na raskršću između pragmatizma, metodološkog redukcionizma i teorijskog eklekticizma.