U ovom radu analiziraju se praktične implikacije koncepta solidarne ekonomije te elementi javnih politika koje utječu na solidarnu ekonomiju u Hrvatskoj. U širem smislu, solidarnost je uobičajena sastavnica ekonomskog ponašanja. U užem značenju, solidarnost se odnosi na skup ekonomskih praksi koje zadovoljavaju kriterije vezane uz balansiranje ekonomske, društvene i okolišne održivosti, zajedničko vlasništvo i participativno upravljanje. Solidarna ekonomija podupire izgradnju i održavanje zajedničkih ekonomskih dobara, u okviru pravnih osoba, ugovornih odnosa ili običajne/neformalne suradnje. Bliska je pojmu socijalne ekonomije, a bitno različita od suradničke ekonomije. Javne politike kojima se potiču solidarne ekonomske prakse imaju ishodište u režimu socijalne države i razini solidarnosti u društvu, na što se nadovezuju ideologije, strategije i aktivnosti političkih i ekonomskih aktera. Društveni doprinosi solidarne ekonomije i rizici kojima je izložena opravdavaju državnu intervenciju u to područje, koja se može očitovati u regulaciji te u institucionalnoj, financijskoj i poreznoj potpori akterima i procesima. Javne politike u Hrvatskoj uglavnom ne prepoznaju važnost socijalne i solidarne ekonomije i njenih aktera, gdje posebno analiziramo zadruge i društvena poduzeća. Premda u Hrvatskoj raste prepoznavanje mogućih doprinosa socijalne i solidarne ekonomije društvu i gospodarstvu, poticajni okvir je nepotpun i nedostatan, što se odražava na rezultate i buduće izglede ovog sektora.